Er zijn waarschijnlijk veel ontroerende verhalen op het gebied van aanraking uit het Roots of Empathy-project. Heb je een favoriet verhaal dat je wilt delen?
Lang geleden, ergens in 1998 of 1999, was er een kereltje in de tweede klas. Hij zat in een pleeggezin en was zeer agressief. De school had het jaar daarvoor deelgenomen aan het Roots of Empathy-project. Een leraar belde me op en zei: "Mary, het spijt me ontzettend, maar ik kan dit jaar niet deelnemen aan Roots of Empathy. In mijn klas heb ik een heel gewelddadig jongetje dat bijt, spuugt en schopt zonder reden. Ik kan de veiligheid van de baby in de klas niet garanderen." Dus ik besprak dit met de moeder, die we al hadden benaderd. Ik vertelde haar dat de leraar in de klas zich zorgen maakte over de veiligheid van haar baby. Ze vroeg me of alle kinderen de kans zouden missen om aan het programma deel te nemen, vanwege dit ene kind. Ondanks al mijn zorgen over de veiligheid van haar baby, antwoordde ze: "Maak je geen zorgen, ik vraag of mijn man meekomt. Hij gaat aan de ene kant naast mij en de baby zitten en de instructeur zit aan de andere kant." Tijdens het derde bezoek aan de klas vroeg de moeder dit jongetje om naast haar en de baby te komen zitten. Bedenk goed dat dit jongetje nog nooit had geglimlacht. De baby legde zijn been over het been van het jongetje, die net gymles had gehad. Alle kinderen zaten in hun korte broek en de huid van de baby raakte zijn huid aan. Toen wendde hij zich tot de baby en glimlachte voor de allereerste keer. De leraar in de klas zei dat dit de kracht van die aanraking was, dat kleine beentje op zijn been. Ik bedoel, misschien is het niet écht de kracht van aanraking, maar iedereen leek te denken dat het zo was. Ik denk van wel. Het was de doorbraak van de kleine jongen.
Deel